بر مبنای بررسیهای دفتر جهانی کار (ILO) تا پیش از سال ۲۰۰۵ حدود ۹۰ درصد از کارگران هندی در بخشهای غیررسمی اقتصاد با حقوقی اندک و بهرهوری پایین مشغول بهکار بودند. حدود ۶۰ درصد از کارگران هندی دارای مدرک تحصیلی در مقطع ابتدایی یا بیسواد بودند. افزون بر این بر مبنای برآوردهای دفتر جهانی کار طی این بازه زمانی حدود ۸۰ درصد از نیروی کار جدید هندی هیچگونه فرصت کسب مهارتهای فنی نداشتند. مجموعه این عوامل باعث شده بود تا هندوستان از نظر نیروی کار باکیفیت با محدودیتهای اساسی روبهرو باشد، به نحوی که در نیمه ابتدایی دهه ۲۰۰۰ تنها در بخش فناوری اطلاعات این کشور به میزان نیم میلیون نفر کمبود نیروی کار متخصص وجود داشت. از سوی دیگر رشد روزافزون جمعیت و گسترش قاعده هرم جمعیتی طی دهههای گذشته، اقتصاد هند را با خیل عظیمی از متقاضیان کار جدید روبهرو کرده بود. به این ترتیب در نیمدهه پایانی قرن گذشته از یکسو نرخ بیکاری از ۶ درصد به بیش از ۸ درصد افزایش یافته بود و از سوی دیگر بخش عمدهای از سیل پردامنه شاغلان جدید فاقد مهارتهای فنی مورد نیاز بودند.