تجربه اندونزی طی سالهای ۱۹۷۰ تا ۱۹۹۰ را میتوان نمونهای موفق از سیاستگذاری در زمینه کاهش نرخ بیکاری معرفی کرد. بررسی تجربه این کشور در کاهش عمق بیکاری از آنجا حائز اهمیت است که شرایط اندونزی طی سالهای یاد شده به واسطه وابستگی درآمدی به نفت، بهرهوری پایین، حضور در منطقهای ناامن و نرخ بیکاری دورقمی شباهت زیادی با وضعیت کنونی ایران دارد. سیاستگذاران وقت اندونزی با محوریت «سوهارتو» دومین رئیسجمهوری اندونزی، برای برخورد با عدم تناسب بین رشد اقتصادی ۷ درصدی در دهه ۷۰ و نرخ روزافزون بیکاری در اوایل این دهه از یک برنامه سهلایهای استفاده کردند.