تجربه اندونزی طی سالهای ۱۹۷۰تا ۱۹۹۰را میتوان نمونه ای موفق از سیاستگذاری در زمینه کاهش نرخ بیکاری معرفی کرد. بررسی تجربه این کشور در کاهش عمق بیکاری از آنجا حائز اهمیت است که شرایط اندونزی طی سالهای یاد شده به واسطه وابستگی درآمدی به نفت، بهره وری پایین، حضور در منطقه ای ناامن و نرخ بیکاری دورقمی شباهت زیادی با وضعیت کنونی ایران دارد. سیاستگذاران وقت اندونزی با محوریت «سوهارتو» دومین رئیس جمهوری اندونزی، برای برخورد با عدم تناسب بین رشد اقتصادی ۷ درصدی در دهه ۷۰و نرخ روزافزون بیکاری در اوایل این دهه از یک برنامه سه لایه ای استفاده کردند.